Bij het zien van een filmpje over de Muskathlon (marathon) in Tanzania en om op deze manier geld bijeen te brengen voor Stichting Compassion, die opkomt voor kinderen in extreme armoede wereldwijd, dacht ik ‘daar wil ik aan meedoen’. 

Omdat ik nog nooit eerder een marathon had gelopen, wilde ik mij hier goed op voorbereiden. 

Ik kwam bij 2.0 Vitaal terecht en heb begin 2020 bij Eric een inspanningsonderzoek gedaan op de fiets. Waarbij Eric mijn maximale hartslag, omslagpunt, VO2max en inspanning zones heeft bepaald. Vervolgens een gepersonaliseerd schema op hartslagen opgesteld en mij voorzien van de juiste tips over voeding, ademhaling en rust. 

Vol goede moed startte ik mijn 1e training op 9 maart. Gedurende 18 weken hield ik een logboek bij van mijn trainingen en rusthartslagen. 

Toen begon de wereldwijde crisis roet in het eten te gooien. Alle trainingen had ik steeds kunnen uitvoeren, maar de Heuvelrugloop in Doorn (halve marathon) eind juni werd afgelast.

Ik heb toen zelf een route uitgezet en de afstand gelopen om te kijken waar ik op dat moment stond. In diezelfde tijd kreeg ik te horen dat de Muskathlon van oktober in Tanzania niet door zou gaan. Wat een teleurstelling. Wat nu? 

De organisatie besloot om met de groep (ca. 50 personen) de Muskathlon tijdens een weekend in Oost-Nederland te organiseren. Hierop heb ik besloten door te gaan met trainen en met het werven van sponsorgeld.

Na de zomer liepen de corona-besmettingen zodanig op dat de organisatie een maand voor het weekend aangaf het niet verantwoord te vinden om het evenement door te laten gaan. Wat een teleurstelling. 

De organisatie moedigden ons aan om zelfstandig onze sportieve uitdaging te voltooien. T-shirt, startnummer en een ingepakte medaille werden aan ons opgestuurd.

Dit was wederom even schakelen: in plaats van dat ik in Tanzania een marathon zou lopen, kwam het nu neer op een zelf uitgezette route die ik alleen zou moeten lopen. Maar ik wilde het tot een goed einde volbrengen en heb een route uitgezet door de bossen en hei van het Gooi. Van Bussum naar de Lage Vuursche en weer terug. 

Zaterdagmorgen 24 oktober om 08.00 uur was het zover. Ik stond op de hei aan de start. En daar wachtte mij een complete verrassing!

Bij de start stonden 2 lopers van mijn loopgroep om mij succes te wensen en er stonden 3 lopers (waarvan 1 met fiets) klaar om met mij mee te gaan. Wat een mooi gebaar! Het bleek nog mooier te zijn. Er haakte bij iedere 5 km 2 à 3 lopers af en anderen weer aan, waardoor ik geen meter alleen heb gelopen. Mede hierdoor heb ik het goed kunnen volhouden.

Mijn man stond op verschillende punten met water en bananen op te wachten en er waren langs de route een aantal lopers om foto’s en/of video’s te maken die werden gedeeld in een groepsapp ‘Support Jacqueline’. Zo kon iedereen van de loopgroep goed in de gaten houden waar ik op dat moment liep.

Rond de 30 km kreeg ik een beetje last van mijn linker knie en kuit, het ebde gelukkig snel weer weg. Vanaf km 33-34 werd het wel steeds zwaarder, maar ik kon blijven genieten van de route, het weer dat steeds zonniger werd en ik was iedere keer benieuwd welke lopers er zouden aanhaken. Zo kwam ik steeds dichterbij de 42 km en 195 meter. 

Als klap op de vuurpijl werd ik bij mijn laatste kilometer opgewacht door mijn dochter (18) en zoon (13). Zij begeleiden mij verder naar de finish.

Hier stonden veel lopers van mijn groep een aantal vrienden en familieleden (uiteraard op ruime afstand)! Wat een feest en een heerlijk gevoel om mijn horloge eindelijk stop te zetten bij 42,2 km (oftewel 54.926 stappen!).😅 Ik had het gehaald in een tijd van 5 uur en 17 minuten. Wat was ik blij en wat was het uiteindelijke een prachtige ervaring geworden, die ik voor geen goud had willen missen en waar ik nog lang van zal nagenieten.

In de week na de geweldige dag is mijn herstel goed verlopen. Na wat tips en adviezen van Eric. Ik ben dan ook blij dat ik heb gekozen voor 2.0 Vitaal om mij het afgelopen jaar te begeleiden.